Pisanka jest powszechną nazwą stosowaną dla określenia jaj dekorowanych, ale na Lubelszczyźnie mawiali na nią również – pisęka, piska, pisa, malowanka, kraszanka, krasanka, kraska.

Gładko farbowane pisanki w jednym tonie, bez ornamentu, często farbowane cebulą zwano pogardliwie byczkami lub bykami, byki bowiem są przeważnie całe jednej maści. Pisanki w kilku kolorach zwano jałówki, jałóweczki, kojarzono je bowiem z łaciatymi krowami. Pisanki jednobarwne, bez wzorów zwano też kraskami lub kraszankami, natomiast gładkie czarne pisanki - krukami albo czarnulkami, czarnuszkami.

Wierzono, że pisanki chronią dom przed nieszczęściem, były symbolem odradzającego się życia. W okresie Wielkanocnym stanowiły atrybut świątecznych zabaw. Dziewczęta wręczały je chłopcom jako znak sympatii, miłości. Pisankami obdarowywali rodzice chrzestni swoich chrześniaków. Obdarowywano tez nimi żebraków przed kościołem, aby modlili się za dusze zmarłych.

Najbardziej znaną techniką malowania pisanek na Lubelszczyźnie był batik, polegający na wykonywaniu wzoru roztopionym woskiem pszczelim na skorupce jaja przy pomocy pisaka w formie cieniutkiego lejka i zanurzaniu go potem w barwniku dla uzyskania jasnego ornamentu na ciemnym tle. Pisanki skrobane to technika niegdyś mało popularna, ale chętnie stosowana współcześnie. Na jednobarwnym, ciemnym tle pofarbowanego jaja wyskrobuje się ostrym narzędziem ornament, odsłaniając białą powierzchnię skorupki. Zwykle pojawiają się na nich motywy girland kwiatowych, pawich oczu, gałązek, wieńców, czasem napisy i elementy figuralne. Tradycyjne wzory lubelskie natomiast to piorun, krzyż, trojak lub trojaczek, drzewo życia (rózga weselna, gałązka brzozowa), słońce i gwiazdy.